Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Καβάλα, Φλώρινα οι...λογοτεχνικές μας πόλεις.
Σας καλωσορίζουμε στο ιστολόγιό μας.
Θα σάς προβάλλουμε κείμενα, δράσεις και δημιουργικές μας απόπειρες κι όλα αυτά μέσα από λογοτεχνικές αναγνώσεις και περιπάτους σε δρόμους που ενέπνευσαν δημιουργούς και ελπίζουμε να εμπνεύσουν και εμάς τους ίδιους!
Η συντακτική επιτροπή: μαθητές και μαθήτριες του 3ου ΓΕ.Λ. Χορτιάτη που συμμετέχουν στο Πολιτιστικό πρόγραμμα: Οι πόλεις στη λογοτεχνία: έμπνευση και δημιουργία, σχολικό έτος 2017-2018
Κι ύστερα περιδιαβάζοντας μπροστά από παλιά αρχοντικά, αλλά κυρίως από μοντέρνα θεόρατα κτίρια, φτάνεις στον Λευκό Πύργο και χωρίς βέβαια ν’ ανεβείς, γιατί αν ανεβείς θα κολλήσεις, παίρνεις πια τη Νέα Παραλία, που αν είναι χειμώνας χάνεται μέσα στην αχλύ κι αν είναι καλοκαίρι σου μεταδίνει ελαφρώς το αίσθημα και την ανταύγεια πλατιάς αφρικανικής περιοχής, όπου ψήνουν το ψωμί στον ήλιο. Μα, πιο καλά είναι εδώ την άνοιξη ή το φθινόπωρο, οπότε περπατώντας μέσα στην ευκρασία, μπορείς να κάνεις χιλιόμετρα και χιλιόμετρα και να βγεις πέρα στο Αλλατίνι και στο Ντεπώ, απ’ όπου να πάρεις το λεωφορείο και να επιστρέψεις.
Γιώργος Ιωάννου, Η πρωτεύουσα των προσφύγων, Αθήνα, Κέδρος, 1984, σ.29
Εκείνος ο χειμώνας ήταν ο πιο δύσκολος. Πάντα είναι δύσκολος ο χειμώνας στα Γιάννενα, με τις παγωνιές που κατεβαίνουν απ’ την Πίνδο, τους βοριάδες να σαρώνουν στις στέγες τις άδειες φωλιές των πελαργών, τη βροχή να χτυπάει μέρα νύχτα στο διπλανό λούκι, όλο το ίδιο τέμπο μήνες ολάκερους, κι έναν ουρανό τόσο χαμηλό και σκουντούφλη που λες και δεν πρόκειται να δεις ξανά το πρόσωπο του ήλιου.
Χριστόφορος Μηλιώνης, η Αποκριά
Χαλασμένες γειτονιές. Το βουνό γύρω μια καμένη προσωπίδα, χωρίς ένδυμα και κόσμημα, κάνει το φως πιο κοφτερό και φωτίζει ανελέητα τις πολυκατοικίες που πληγώνουν τον ουρανό με την ευτέλειά τους, γιατί χτίστηκαν είτε βιαστικά είτε φθηνά και προπάντων για να προλάβει η πόλη την ανάπτυξη, αφού τη δεκαετία του πενήντα, εποχή που οι άλλες πόλεις γνώριζαν τις λέξεις «αντιπαροχή», «γκαρσονιέρα και μπανιέρα», «θερμοσίφωνο και κοινόχρηστα» αυτή άρχισε να παρακμάζει με την εξαφάνιση του καπνεμπορίου που τη στήριζε. Μέσα σε μια δεκαετία, αυτήν του εβδομήντα, ρήμαξε και κατεδάφισε οτιδήποτε παλιό και σοφό έχτισε σιγά σιγά ο χρόνος και οι άνθρωποι για να φορέσει αυτό το κοινό κι αδιάφορο πρόσωπο που δεν έχεις όρεξη ούτε να το κοιτάξεις, γιατί ξέρεις πως δεν κρύβει εκπλήξεις.
Κοσμάς Χαρπαντίδης, Χαλασμένες γειτονιές
Ο ποταμός, το νερό, οι γέφυρες και η απέναντί του όχθη ήταν η χαρά των παιδικών μας χρόνων. Στο τέλος του χειμώνα τα νερά του ψήλωναν τόσο πολύ που μπορούσες να τα δεις όρθιος απ’ το κατώφλι της αυλόπορτας. Έφθαναν σχεδόν το μπόι δυο ανθρώπων. Σαν ψήλωναν τα νερά κυλούσαν θολά, και καθώς οι βυσσινιές του πίσω κήπου μας έριχναν τα άνθη τους, έβλεπες να πλέουν πάνω στα νερά του άλλοτε κάτι ροζ κι άλλοτε κάτι κιτρινωπά άνθη από τα δέντρα. Τις μέρες εκείνες στεκόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο στη σειρά μπροστά απ’ το κάγκελο της ξύλινης γέφυρας, και συναγωνιζόμασταν ρίχνοντας κομμάτια από ξύλα, σπασμένα κλαδιά και κούτσουρα στα νερά που κυλούσαν παφλάζοντας από κάτω.
Νετζατή Τζουμαλή, «Το σπίτι μας», Μακεδονία 1900, Βαλκανικό Άσυλο Ποίησης, Πρέσπες 2001, σ. 23-24.
Σας καλωσορίζουμε στο ιστολόγιό μας.
Θα σάς προβάλλουμε κείμενα, δράσεις και δημιουργικές μας απόπειρες κι όλα αυτά μέσα από λογοτεχνικές αναγνώσεις και περιπάτους σε δρόμους που ενέπνευσαν δημιουργούς και ελπίζουμε να εμπνεύσουν και εμάς τους ίδιους!
Η συντακτική επιτροπή: μαθητές και μαθήτριες του 3ου ΓΕ.Λ. Χορτιάτη που συμμετέχουν στο Πολιτιστικό πρόγραμμα: Οι πόλεις στη λογοτεχνία: έμπνευση και δημιουργία, σχολικό έτος 2017-2018
 |
| ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ |
Γιώργος Ιωάννου, Η πρωτεύουσα των προσφύγων, Αθήνα, Κέδρος, 1984, σ.29
 |
| ΙΩΑΝΝΙΝΑ |
Εκείνος ο χειμώνας ήταν ο πιο δύσκολος. Πάντα είναι δύσκολος ο χειμώνας στα Γιάννενα, με τις παγωνιές που κατεβαίνουν απ’ την Πίνδο, τους βοριάδες να σαρώνουν στις στέγες τις άδειες φωλιές των πελαργών, τη βροχή να χτυπάει μέρα νύχτα στο διπλανό λούκι, όλο το ίδιο τέμπο μήνες ολάκερους, κι έναν ουρανό τόσο χαμηλό και σκουντούφλη που λες και δεν πρόκειται να δεις ξανά το πρόσωπο του ήλιου.
Χριστόφορος Μηλιώνης, η Αποκριά
 |
| ΚΑΒΑΛΑ |
Χαλασμένες γειτονιές. Το βουνό γύρω μια καμένη προσωπίδα, χωρίς ένδυμα και κόσμημα, κάνει το φως πιο κοφτερό και φωτίζει ανελέητα τις πολυκατοικίες που πληγώνουν τον ουρανό με την ευτέλειά τους, γιατί χτίστηκαν είτε βιαστικά είτε φθηνά και προπάντων για να προλάβει η πόλη την ανάπτυξη, αφού τη δεκαετία του πενήντα, εποχή που οι άλλες πόλεις γνώριζαν τις λέξεις «αντιπαροχή», «γκαρσονιέρα και μπανιέρα», «θερμοσίφωνο και κοινόχρηστα» αυτή άρχισε να παρακμάζει με την εξαφάνιση του καπνεμπορίου που τη στήριζε. Μέσα σε μια δεκαετία, αυτήν του εβδομήντα, ρήμαξε και κατεδάφισε οτιδήποτε παλιό και σοφό έχτισε σιγά σιγά ο χρόνος και οι άνθρωποι για να φορέσει αυτό το κοινό κι αδιάφορο πρόσωπο που δεν έχεις όρεξη ούτε να το κοιτάξεις, γιατί ξέρεις πως δεν κρύβει εκπλήξεις.
Κοσμάς Χαρπαντίδης, Χαλασμένες γειτονιές
 |
| ΦΛΩΡΙΝΑ |
Νετζατή Τζουμαλή, «Το σπίτι μας», Μακεδονία 1900, Βαλκανικό Άσυλο Ποίησης, Πρέσπες 2001, σ. 23-24.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου