Οι δικές μας ιστορίες, Α΄μέρος

Οι πρώτες μας δημιουργικές προσπάθειες, μετά τη μελέτη και την απόλαυση λογοτεχνικών κειμένων με θέμα τη Θεσσαλονίκη, είναι έτοιμες για δημοσίευση. Οι ιστορίες μας αρχίζουν και τελειώνουν στη Θεσσαλονίκη, την αγαπημένη μας πόλη.


ΣΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

Μια μέρα ακόμα άρχισε να τελειώνει στην μικρή αλλά και θορυβώδη πόλη της Θεσσαλονίκης και πλέον  μπορούσες   από το λιμάνι της πόλης να παρατηρήσεις  τον ήλιο να ανατέλλει. Εκεί, λίγα μέτρα πιο μακριά,  στην πλατεία Αριστοτέλους, εκεί που παρέες  έκαναν  βόλτα και  παιδιά  έπαιζαν  με τα ποδήλατα τους, εκεί βρισκόταν και μια νεαρή κοπέλα με κατάμαυρα μαλλιά,  ματιά σαν το μπλε του ουρανού, δέρμα σκουρόχρωμο και σώμα ταλαιπωρημένο . Το κορίτσι ονομαζότανε Μάλακ , όνομα παρμένο από Άγγελο, έτοιμο να δώσει  χαρά  και γαλήνη στα πρόσωπα τον γονιών της  με την γέννηση της .
Η Μάλακ ήταν ένα ιρακινό έφηβο  κορίτσι  που κατάφερε με την μητέρα της να ξεφύγει  από τον πόλεμο και να έρθει στην Ελλάδα με σκοπό  να καταλήξει στην Γερμανία όπου βρισκόταν και ο πατέρας της . Η Μάλακ εκείνη την στιγμή  κοιτούσε  το όμορφο ηλιοβασίλεμα μόνη και προσευχόταν στον θεό της. Εκεί λίγο πιο μακριά  ένα καστανόξανθο αγόρι με μεγάλα κάστανα ματιά  κοιτούσε προς την ίδια κατεύθυνση με το κορίτσι, το όνομα του Νίκος, ένα έφηβο αγόρι, μεγαλωμένο στην Σταυρούπολη  σε ένα αποπνικτικό μικρό διαμέρισμα λόγω της δύσκολης  οικονομικής του κατάστασης .
Ο Νίκος  βγήκε να ξεσκάσει και σκεφτόμενος τα προβλήματά του, κατέληξε στο λιμάνι να κοιτά πλέον επίμονα την νεαρή Μάλακ  που τον είχε παρατηρήσει  να την κοιτάζει εδώ και ώρα. Ο Νίκος σχεδόν μαγεμένος την πλησίασε και αυτή λίγο τρομαγμένη έκανε ένα βήμα πίσω. Εκείνος την ξαναπλησίασε  και προσπάθησε να της μιλήσει στα αγγλικά, εκείνη  δεν φαινόταν να ξέρει πολλά, αλλά μπορούσε να τον καταλάβει και έτσι ξεκίνησε η συζήτηση. Όχι πολλές λέξεις αλλά αρκετές  για να κάνουν και τους δυο νέους να αποκτήσουν έναν φίλο. Έτσι έφυγε και ο ήλιος και αναγκαστήκαν να χωρίσουν τους δρόμους τους, εκείνη πίσω στον καταυλισμό με τους υπόλοιπους πρόσφυγες και εκείνος πίσω στην οικογένειά του.
Μα σαν ο ήλιος πήγαινε  να ξαναδύσει συναντιόντουσαν  και πάλι  μιλούσαν  μέχρι να ξανανυχτώσει. Παρόλα αυτά όμως  δεν ήξερε κανείς για τις συναντήσεις τους  ούτε η μητέρα της   μα ούτε και οι γονείς  και οι φίλοι του, και ίσως να ήταν καλύτερα έτσι , ίσως αυτό τον μικρό διάλογο που είχαν δημιουργήσει, οι υπόλοιποι να τον έβλεπαν αλλιώς και ίσως να  αναγκαζόντουσαν να απομακρυνθούν και δεν το θελαν κάτι τέτοιο. Οπότε συνέχισαν έτσι και ο διάλογος πλέον τους έγινε  συνήθεια, ανάγκη θα το έλεγε κανείς, που εξελίχτηκε σε Έρωτα, ενδιαφέρον που είχαν πλέον ο ένας για τον άλλον , και συνεχίστηκε για πολύ καιρό  ακόμη. Μέχρι  που η Μάλακ έβγαλε  διαβατήριο. Θα μπορούσε κανείς να την πει δειλή  μπορεί και να έγινε εκείνη την στιγμή γιατί έφυγε …Έφυγε  χωρίς να του πει τίποτα , χωρίς να του χαρίσει μια τελευταία λέξη,  μια εξήγηση που θα έφευγε μακριά του γιατί ίσως  φοβόταν μήπως της θύμωνε. Αλλά εκείνος  την έψαχνε και την σκεφτόταν, επισκεπτόταν κάθε μέρα  το λιμάνι ψάχνοντας για να την βρει και μαράζωνε  χάνοντας  τις ελπίδες  του και μαζί τους και τον πρώτο έρωτά του.

Δήμητρα Χνιτίδου


Ο μεγάλος τελικός

Ήταν 13 Απριλίου ημέρα Σάββατο ,την ήμερα αυτή όλοι ξέραμε πως δεν είναι ένα απλό Σάββατο άλλα η μέρα που μετά από είκοσι χρόνια ο ΠΑΟΚ θα έχει την ευκαιρία να πανηγυρίσει το τρίτο του κύπελλο. Εγώ δεν είχα κάτι συγκεκριμένο κανονίσει για το βραδύ που θα γινόταν ο αγώνας. Μέχρι που με πήρε στο τηλέφωνο ο φίλος μου, ο Άγγελος και μου είπε «Άκουσα πως θα έχει γιγαντοοθόνη στον Λευκό Πύργο σήμερα , θα πάμε σίγουρα» μου είπε. Εγώ συμφώνησα καθώς δεν είχα και άλλη επιλογή. Στις έξι ώρα είχαμε  συνάντηση με τους υπόλοιπους ώστε να πάρουμε λεωφορείο και να αναχωρήσουμε για το κέντρο της πόλης. Τελικά, ήμασταν λιγότερα άτομα από ό,τι υπολόγιζα άλλα δεν με πείραξε ιδιαίτερα. Συνολικά ήμασταν τρία άτομα, εγώ, ο Άγγελος και ο Θοδωρής. Υστέρα πήραμε δυο λεωφορεία και μετά από μια ώρα περίπου φτάσαμε στον προορισμό μας όπου ήταν αρχικά η πλατεία Αριστοτέλους. Όταν φτάσαμε είδαμε κόσμο, περισσότερο από κάθε άλλο σαββατόβραδο. Όλοι κατευθύνονταν προς τον ιστορικό Λευκό Πύργο οπότε και εμείς ακολουθήσαμε το πλήθος . Στην συνέχεια περιμέναμε να δούμε μια γιγαντοοθόνη πάνω  στον πύργο, άλλα αντιθέτως δεν υπήρχε τίποτα. Το μόνο που είχε ήταν κόσμο, πολύ κόσμο, που είχε μαζευτεί άσκοπα καθώς δεν έδειχνε τον αγώνα πουθενά. Εγώ με τα παιδιά δεν ξέραμε τι να κάνουμε σε αυτό το σημείο. Πήγε τότε ο Άγγελος μέχρι την ΔΕΘ μήπως έχει εκεί κάτι για να δούμε τον αγώνα. Για κακή μας τύχη ούτε εκεί είχε στηθεί γιγαντοοθόνη. Είναι είκοσι λεπτά πριν ξεκινήσει ο αγώνας , όλοι έχουμε άγχος άλλα ταυτόχρονα αγωνία μήπως δεν μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε τον αγώνα. Τέλος, ευτυχώς, βρήκαμε μια καφετερία απέναντι από τον Λευκό Πύργο όπου είχαν μαζευτεί και όλοι όσοι ήθελαν να δουν τον αγώνα. Τα συναισθήματα ήταν πολλά και ανάμεικτα. Ο αγώνας επιτέλους άρχισε. Μετά από είκοσι χρόνια ο ΠΑΟΚ είχε την ευκαιρία να φέρει τον τίτλο πίσω στην Θεσσαλονίκη και έτσι έγινε. Το τελικό σκορ ήταν 2-1 υπέρ του ΠΑΟΚ. Όλη η πόλη βρισκόταν στον Λευκό Πύργο. Δεν έχω δει ξανά τόσο κόσμο συγκεντρωμένο. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία και για εμένα και για όλη την Θεσσαλονίκη.

Γεώργιος Σωτηριάδης

Έπεται και συνέχεια...